بخشی از زندگی ام!!

 

سه سال یا شاید هم بیشتر از وبلاگ نویسی  من می گذره. در این مدت حرفهایی که سالهای سال توی  دفترچه خاطراتم می نوشتم برای خونده نشدن، اینجا می ذارم برای دیده شدن. تواین مدت تا این لحظه که این پست رو مینویسم ۱۵۳۲۸ نفر پا به این حریم گذاشتن یعنی اگر من همینطوری به نوشتن توی دفترچه خاطراتم که دارند خاک می خورند اکتفا میکردم حداقل از زمانی که این وبگذر رو گذاشتم و آمار کمی دستم اومده ۱۵۳۲۸ ارتباط رو از دست می دادم. از این تعداد حتما چند نفر رهگذر بودن. اشتباهی گذرشون به اینجا افتاده و تا فهمیدن که این کلمات از جنس ادبیاتشون نیست، پنجره وبلاگم رو بستند و و رفتن. بعضی هم طی وبگردی شون گذارشون به اینجا افتاده، پستی خوندند و نظری نوشتندو دیگه همدیگه روندیدیم.  بعضی از دوستان  هم بودن که بیشترازاون که می قصد خوندن داشته باشند میل به خونده شدن داشتن و اتفاقا خیلی وقتها این کارو براشون انجام دادم. نمیدونم شاید این یکی از رذایل اخلاقی بدی هست که در وجود من و متاسفانه بعضی هارو علی رغم اینکه خیلی دوست دارم دوستشون داشته باشم ولی ندارم و چون خیلی وقتها رک بودن و دل شکستن برام سخته هیچ وقت بهشون نگفتم  اون ها هم میان و نظر میذارند و من هم متقابلا میرم.حتی خیلی وقتها دل شکستن هاشون رو هم تحمل میکنم!.. اما در این میان دوستانی هستندکه با خوندنشون بغض کردم، احساس همدردی کردم، خندیدم، سر مست شدم. وجودشون بهم آرامش داده و بودنشون خیلی از حس های خوب که از ته دل بوده و شاید هیچ دوست حقیقی نتونسته این حس هارو بهم بده دوستان دیگری که ردپایی از خود به جا نمی ذارند آروم و بیصدا میان و سرکی می کشن و می رن...و به دلگرمی حضور همه ی این دوستان هستش که با وجود سختی هایی که وجود داره به نوشتن در  دفتر مجازی ام ادامه می دم.

...دوستیهای اینجایی خیلی متفاوته. این دوستها را شاید هیچ وقت نبینی و شاید هم هر روز از کنارشون بگذری بدون اینکه اون هارو بشناسی... و شاید روزی هم با اونها روبرو بشی دقیقا همین ابهامات این فضا را برامون دلنشین می کنه. اینجا آدمها  نه شناسنامه میخان و نه دنبال رتبه ی اجتماعیت هستند...تو روتنها به خاطر خودت و روحیات و اخلاقیاتت می شناسن و می خونن... و خداراشکر میکنم که هستند هنوز آدمهایی که دغدغه ای جز دغدغه نون شبشون رو دارند و میتونند تو این روابط مجازی که از ارتباطهای حقیقی حقیقی ترند...شرکت کنند... 

من این گروه دوستی مجازی ام رو خیلی دوست دارم ...  

پی نوشت: 

-راستش اون موقع که این پست رو نوشتم یه خورده تلخ بودم یه سمانه تلخ شده که با یه من عسل هم نمیشد خوردش..  

-الان اما غمی نیست جز دوری از گردالی هاممممممممممم   

-این هم به سبک باران جان :

¤ اگه یه روز بری سفر بری ز پیشم بی خبر¤  

¤ کی میشه ما کوچه پس کوچه های مدینه و بیت الاحزان تو را ببینیم بانو؟¤  

-نمی دونم چطور بوده که من چندتا از کامنتهای پست قبل رو که دوستان زحمت کشیده بودند الان دیدم و متاسفانه جواب ندادم..ممنون از همه گی که به یادم بودین.. 

وای شماهاچقده مهربونید ...اگه من دوهزارتا پست عاشقانه بنویسم و تقدیمتون کنم باز هم در مقابل مهربونی هاتون ناچیزه به خدا ..به قول عمو قاصدکم عذرتقصیر