این هم خونه تکونی ماااا!!!!

خیلی راحت پیش آمد...با یک عدد جرم گیر، یک لیوان سفید کننده، چند پر پودر لباس شویی... داشتم فکر میکردم که چه دست و پایی زدم برای زنده ماندن...آدم گاهی فکرمیکنه چه راحت بود اگر همه چیز تمام میشد... فکر میکنی خستگی های تنت وتمام افکاری که هرروز جلو چشمهانت رژه میروند تمام میشود خب نشد...گلو درد دارم هنوز...

احساس کردم مرگ را دیدم...زرد بود عین رنگ جرم گیری که ریخته بودم کف ظرفشویی، حس خیلی بدی نبود کمی بدبو بود فقط...یک آن دیگر هیچ نبود...من بودم و من...پاهام به حدی بی جون بود که خودم رو روی ظرفشویی انداختم و سرم رو به زور برگردوندم تا بگویم کمک... وقتی همه در یک قدمی بودند...ناتوانی در مرگ را حس کردم...عزرائیل را میگشتم نبود که نبود... گلوی گرفته ام به خس خس افتاد...نفس هایم هم بالا نمی آمد...برگشتم به چندماه پیش لحظه تصادف که با زهم همچین حسی داشتم...حالا دیگر نفسم هم بالا نمی آمد...راه بینی جواب نمیداد دهانم بدمزه بود...مزه مرگ هم عجب چیزی است ها!!! .. 

با هزار زحمت شروع به سرفه کردم و خودم رو به جلو در رسوندم..

*راستی در آن حال مثل دیوونه ها به خودم گفتم بیا همه را ببخش...دفعه قبل هم همینطور بود اما با این تفاوت که نمیدانم چرا اون بار فکرمیکردم امیر مقصر بوده این بار هم همه را بخشیدم هیچ کینه ایی از کسی در درونم نبود خیلی خوشحالم ازاینکه نفرتی از کسی در وجودم نیست لحظات زرد هم می تواند برای انسان لحظات خوشی باشد...حتی اگر خودم تا خرخره زیر بار گناه باشم... !!!!

کلادرسته از مرگ میترسم اما حس نزدیکی به مرگ خیلی هم بد نیست، باعث میشه آدم کلا به خودش بیاد نه؟؟